Klasztor

Dominikanie mówią o sobie: „duchowość zakonu to w pewnym stopniu przestrzeń pragnień i poszukiwań. Jesteśmy w drodze, a ideały stają się rzeczywistością na miarę wierności każdego z nas. Przychodzimy do Zakonu jako ludzie, ze świadomością, że to, do czego wzywa Pan, przerasta ludzkie siły.

Święty Dominik i inni bracia, którzy przyjęli i rozwinęli jego charyzmat, przekazali nam doświadczenie swojej drogi, na której Bóg pokonywał ich słabości, prowadził do spotkania ze Sobą, obdarzał życiem w czystości, ubóstwie, posłuszeństwie oraz łaską przepowiadania. Głosić możemy tylko to, co jest owocem Bożego działania w naszym życiu. Chcemy głosić Ewangelię, to znaczy Dobrą Nowinę o Chrystusie. Jego obecność jest wielką łaską, bo wyrywa nas z samotności, niewoli lęku i grzechu, obdarzając nowym – Swoim – życiem i pokojem.

Studia i praca naukowa pomagają nam wejść głębiej w tajemnicę Objawienia i Kościoła, co staramy się przekazać w języku zrozumiałym dla ludzi, wśród których żyjemy.

Nasze powołanie realizujemy we wspólnocie. W niej uczymy się przyjmować drugiego człowieka, obdarowywać go sobą i brać za niego odpowiedzialność, by mocni tym doświadczeniem iść razem i głosić, że Bóg jest Miłością. Owocem tych pragnień jest rodzina dominikańska, którą oprócz braci tworzą siostry, tercjarze, duszpasterstwa i przyjaciele zakonu”.